نقش گردشگری در پایداری اقتصادی نواحی روستایی نمونه موردی:بخش مرکزی شهرستان نوشهر

امروزه صنعت گردشگری به عنوان یکی از ابزارهای توسعه برای هر مکانی تلقی می شود.برای توسعه روستایی پایدار یکی از راهبردها می تواند صنعت گردشگری تلقی شود،به طوریکه این صنعت در چند دهه اخیر به عنوان صنعت پیشرو و سود آور مورد استفاده بسیاری از کشورهای دنیا قرار گرفته است وبه عنوان سومین صنعت جهان نیز مطرح شده است.گردشگری روستایی می تواند باعث ایجاد درآمد و فرصتهای شغلی،همچنین ایجاد تاسیسات زیربنایی ،امکانات و خدمات مورد نیاز ، به طور کلی توسعه پایدار روستایی را دربرگیرد.استان مازندران به خصوص شهرستان نوشهر، به عنوان یکی از مکانهای جاذب جمعیت و گردشگر به لحاظ دارا بودن جذابیتهای طبیعی،تاریخی،مذهبی و...می باشد.طبیعت روستایی بکر در این منطقه می تواند وسیله آرامش و تمدد اعصاب و روان گردشگران را فراهم آورد.بر این اساس تحقیق حاضر می تواند این تاثیرات را روی نواحی روستایی بررسی ونقش گردشگری را در پایداری اقتصادی نواحی روستایی مورد ارزیابی قرار دهد.این تحقیق بعد از تهیه کلیات ، چهارچوب و روش تحقیق مورد نیاز،اقدام به عملیات میدانی برای جمع آوری دقیق تر اطلاعات با استفاده از سه پرسشنامه(خانوار،گردشگران،صاحبان ویلا)کرده است. پس از جمع آوری پرسشنامه ها ،برای تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزارspssوexcel به کار گرفته شد. در آزمون فرضیات،از آزمون کای اسکویراز 13 متغیر در چهار شاخص (افزایش و توزیع درآمد،افزایش و توزیع اشتغال،ایجاد فرصتهای شغلی جدید،افزایش قیمت زمین)استفاده شده است. همه شاخصها تماما تایید گردیدند فقط در دو شاخص اشتغال و درآمد ،توزیع آنها در بین تمام افراد بهینه نبوده است.از طریق آماره آزمون یو من ویتنی تفاوت معناداری میان دهستانهای بخش مرکزی شهرستان نوشهربه لحاظ تاثیرات گردشگری مشخص شد.به طور کلی هر چند گردشگری در ناحیه مورد مطالعه تاثیرات مثبت داشته،به تبع آن تاثیرات منفی را در بر داشته و نتایج حاصله نشاندهنده این مطلب است که گردشگری میتواند در اقتصاد منطقه موثر باشد ولی نمی تواند باعث پایداری اقتصادی ناحیه مورد نظر شود.